“U moet op zoek naar uw gevoel”

Ria, mijn lerares op de academie pusht mij om ‘dingen anders te doen’,  ‘uit mijn comfortzone te komen’. Na ampele overwegingen heb ik dan toch besloten dat  te gaan doen. Ik heb al eerder pogingen ondernomen waarbij ik zelf vond dat ik echt wel wat anders probeerde maar Ria denkt daar toch anders over: “Ja dat is een goed werk hè maar we weten dat u dat kan” zegt ze nadat ik haar iets toon dat qua onderwerp en uitvoering echt afwijkt van mijn manier van werken en mijn onderwerpen. Vervolgens zwijgt ze en staren we beiden naar het zojuist besproken doek. Ik hoop dat ze gaat zeggen wat ik anders moet doen want zelf heb ik er – A – geen behoefte aan en  – B – geen idee wat ze bedoelt. “U moet op zoek naar uw gevoel” hoor ik na enig zwijgen en daarna loopt ze weg. Tsja …

… En daar sta je dan?!

Ik heb daar dus grote moeite mee, niet met mijn gevoel hoor maar wel met het diepere gevoel achter mijn gevoel want zo zie ik het dan: Ik schilder wat ik mooi vind, onderwerpen die mij aanspreken en die mij wat doen. Dat probeer ik zo goed mogelijk te doen en als ik daar mee bezig ben, voel ik me over het algemeen heel goed: ‘Leven in het nu’ zoals dat heet en dat voelt goed. En toch: Het houdt me wel bezig, wat Ria zegt, want wat bedoelt ze nu precies? Ik snap wel dat ze dat niet kan uitleggen maar het zou toch wel prettig zijn. Ze heeft met ook al eens geadviseerd om met een andere leraar van de academie daarover te gaan praten maar daar zie ik ook geen heil in. Ik ben toch niet achterlijk, denk ik dan? Als jij het me niet uit kunt leggen, kan een ander het ook niet. En dus ga ik zelf maar op zoek. Ik kijk veel naar wat anderen doen en hoe ze het doen en hoe zij veranderen. En daar zitten soms verbluffende zaken bij, dat dan weer wel.

Met de billen bloot

Ik moet dus met de billen bloot en nu ik zo een poosje in mijn blote gat rondloop (figuurlijk gezien dan) begint het wel te dagen, heb ik het idee. Ik heb het gevoel dat muziek van vroeger die bij mij wat in de vergetelheid raakte mij meer en meer raakt. En dan vooral de nummers, groepen en muzikanten die mij in mijn pubertijd en adolescentie-periode boeiden: sommige nummers van the Cure, the Police, Supertramp en Herman Brood zetten me letterlijk en figuurlijk terug in de tijd en roepen emoties en gevoelens op die ik lang niet gevoeld heb; dat alleen al is winst. En dat zeg ik dan zonder zeker te weten dat deze flashbacks het gevolg zijn van mijn gepeins over het gevoel in het schilderen maar a la: dat hoop ik dan toch. Het zet me in ieder geval aan om verder te gaan en daarom ben ik nu in ieder geval voor even overgestapt op het paletmes en dat voelt na even wennen, toch wel lekker. Ik ben begonnen met zomaar wat streken op een doek en dat werd een herfstbos ( a forest ? )  Daarna heb ik op school en thuis twee portretjes gemaakt waarvan ik er één nu plaats bij dit bericht. De ander ligt nog op school. Het resultaat is in deze ook nog niet het belangrijkst. het gaat om het proces en dat voel ik wel: totaal andere materie: kneden, boetseren met verf maar dan op doek, zo voelt het. Ik denk dat ik een stapje gezet heb.

Arian